Roksana robi zdjęcia | Roksana Wąż fotograf Kraków

yin reminder ✨ prezent: M :* dzieło: @mokave_j

yin reminder ✨

prezent: M :*
dzieło: @mokave_jewellery

<img alt="yin reminder ✨ prezent: M :* dzieło: @mokave_jewellery" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src="" /><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="yin reminder ✨ prezent: M :* dzieło: @mokave_jewellery" />

Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨ #28 #bir

Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨

#28 #birthday #będęmamą #babyannouncement #małamiłość

<img alt="Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨ #28 #birthday #będęmamą #babyannouncement #małamiłość" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src="" /><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨ #28 #birthday #będęmamą #babyannouncement #małamiłość" />

Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata two

Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata tworzenia @hvileconcept, to zupełnie szczerze — niewiele rzeczy poszło po mojej myśli, a mimo to czuję dziś wielką dumę i doceniam te wszystkie ‚zbyt małe’ kroczki ✨

Nazwa hvile brzmiała w mojej głowie już kilka lat temu, a pomysły dosłownie pączkowały. Od bloga o odpoczynku, poprzez przedmioty, które umilą codzienną pracę, aż do wyobrażania sobie koloru ścian w pierwszym, stacjonarnym sklepiku. Trwało to z 4 lata, a wszystko wciąż działo się tylko w głowie i nijak nie potrafiłam z niej tych pięknych wizji wyciągnąć do rzeczywistości.

To perfekcjonizm. Ten, który sprawiał, że dopracowywałam swoje wyobrażenia do tego stopnia, że stawały się dla mnie zbyt duże i trudne do zrealizowania. Piękne wizje, które nie istniały.

Zajrzałam głębiej i zobaczyłam, że za perfekcjonizmem chowa się strach. Przed popełnieniem błędu, porażką, oceną. A jeszcze głębiej bałam się zobaczyć, jaką byłabym osobą, gdyby porażka czy krytyka stały się realne.

Na szczęście odkryłam i poczułam, że moja wartość jest stabilna. Że wydarzenia, opinie czy nawet popełnione błędy — są tylko wydarzeniami, opiniami i błędami, których doświadczam i z których można wyciągnąć wyjątkowe lekcje. Że są tylko punktami na linii czasu, a nie informacją o mnie.

Poczułam ulgę, a potem ruszyłam naprzód. Spontanicznie, w swoim tempie, na próbę i z czapkami, których nie planowałam nawet robić. Ale ruszyłam! I tych kilka małych, niepewnych kroków, przyniosło mi wystarczająco dużo satysfakcji. Wystarczająco dużo — tyle dziś wystarczy. ✨

#bójsięitwórz #betterdonethanperfect #małekroki #drogaartysty

<img alt="Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata tworzenia @hvileconcept, to zupełnie szczerze — niewiele rzeczy poszło po mojej myśli, a mimo to czuję dziś wielką dumę i doceniam te wszystkie ‚zbyt małe’ kroczki ✨ Nazwa hvile brzmiała w mojej głowie już kilka lat temu, a pomysły dosłownie pączkowały. Od bloga o odpoczynku, poprzez przedmioty, które umilą codzienną pracę, aż do wyobrażania sobie koloru ścian w pierwszym, stacjonarnym sklepiku. Trwało to z 4 lata, a wszystko wciąż działo się tylko w głowie i nijak nie potrafiłam z niej tych pięknych wizji wyciągnąć do rzeczywistości. To perfekcjonizm. Ten, który sprawiał, że dopracowywałam swoje wyobrażenia do tego stopnia, że stawały się dla mnie zbyt duże i trudne do zrealizowania. Piękne wizje, które nie istniały. Zajrzałam głębiej i zobaczyłam, że za perfekcjonizmem chowa się strach. Przed popełnieniem błędu, porażką, oceną. A jeszcze głębiej bałam się zobaczyć, jaką byłabym osobą, gdyby porażka czy krytyka stały się realne. Na szczęście odkryłam i poczułam, że moja wartość jest stabilna. Że wydarzenia, opinie czy nawet popełnione błędy — są tylko wydarzeniami, opiniami i błędami, których doświadczam i z których można wyciągnąć wyjątkowe lekcje. Że są tylko punktami na linii czasu, a nie informacją o mnie. Poczułam ulgę, a potem ruszyłam naprzód. Spontanicznie, w swoim tempie, na próbę i z czapkami, których nie planowałam nawet robić. Ale ruszyłam! I tych kilka małych, niepewnych kroków, przyniosło mi wystarczająco dużo satysfakcji. Wystarczająco dużo — tyle dziś wystarczy. ✨ #bójsięitwórz #betterdonethanperfect #małekroki #drogaartysty" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src="" /><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata tworzenia @hvileconcept, to zupełnie szczerze — niewiele rzeczy poszło po mojej myśli, a mimo to czuję dziś wielką dumę i doceniam te wszystkie ‚zbyt małe’ kroczki ✨ Nazwa hvile brzmiała w mojej głowie już kilka lat temu, a pomysły dosłownie pączkowały. Od bloga o odpoczynku, poprzez przedmioty, które umilą codzienną pracę, aż do wyobrażania sobie koloru ścian w pierwszym, stacjonarnym sklepiku. Trwało to z 4 lata, a wszystko wciąż działo się tylko w głowie i nijak nie potrafiłam z niej tych pięknych wizji wyciągnąć do rzeczywistości. To perfekcjonizm. Ten, który sprawiał, że dopracowywałam swoje wyobrażenia do tego stopnia, że stawały się dla mnie zbyt duże i trudne do zrealizowania. Piękne wizje, które nie istniały. Zajrzałam głębiej i zobaczyłam, że za perfekcjonizmem chowa się strach. Przed popełnieniem błędu, porażką, oceną. A jeszcze głębiej bałam się zobaczyć, jaką byłabym osobą, gdyby porażka czy krytyka stały się realne. Na szczęście odkryłam i poczułam, że moja wartość jest stabilna. Że wydarzenia, opinie czy nawet popełnione błędy — są tylko wydarzeniami, opiniami i błędami, których doświadczam i z których można wyciągnąć wyjątkowe lekcje. Że są tylko punktami na linii czasu, a nie informacją o mnie. Poczułam ulgę, a potem ruszyłam naprzód. Spontanicznie, w swoim tempie, na próbę i z czapkami, których nie planowałam nawet robić. Ale ruszyłam! I tych kilka małych, niepewnych kroków, przyniosło mi wystarczająco dużo satysfakcji. Wystarczająco dużo — tyle dziś wystarczy. ✨ #bójsięitwórz #betterdonethanperfect #małekroki #drogaartysty" />

Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem

Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem, doświadczeniem. Zatrzymał mnie jeszcze zanim wyruszyłam i ukrył pod kołdrą racząc mlekiem z miodem i czosnkiem. Nie mam mu tego za złe. Czasem chciałabym wszystko za szybko. Pokonać przeszkody szybciej niż się da, ominąć wszystkie wyzwania, nie zaliczyć żadnych potknięć i od razu być na mecie. Mieć pomysł i zrealizować go już teraz, najlepiej. Przez chwilę poudawać, że nie ma lęków ani wątpliwości i pomachać do nich już z końca ścieżki. Czy tak się da? — zapytał styczeń. Za oknem wciąż chłód, a ja słucham dźwięków natury z głośnika i marzę o kwiatach, znów chcę je jak najszybciej! Tylko czy mogę mieć w styczniu piękne, dzikie kwiaty? Bez powolnego przebudzenia, bez nieśmiałych promieni słońca, bez pierwszej burzy i cierpliwości wobec natury?

Czasem trudno mi przed samą sobą przyznać, że nie wiem, co dalej. Kiedy przychodzą rozwiązania, od których błyszczą mi oczy, to równie trudno jest mi w nie uwierzyć i odważyć się. A potem trudno jest mi przyznać, że jest mi trudno.

Wyobrażałam sobie, że moje styczniowe #bójsięitwórz zacznę od inspiracji, iskry i działania, a zaczynam od lekcji 0. Od akceptacji bezruchu. Od odpuszczenia presji, która niepotrzebnie zużywa energię. Od prawdy.

Uf… teraz mogę iść dalej!

<img alt="Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem, doświadczeniem. Zatrzymał mnie jeszcze zanim wyruszyłam i ukrył pod kołdrą racząc mlekiem z miodem i czosnkiem. Nie mam mu tego za złe. Czasem chciałabym wszystko za szybko. Pokonać przeszkody szybciej niż się da, ominąć wszystkie wyzwania, nie zaliczyć żadnych potknięć i od razu być na mecie. Mieć pomysł i zrealizować go już teraz, najlepiej. Przez chwilę poudawać, że nie ma lęków ani wątpliwości i pomachać do nich już z końca ścieżki. Czy tak się da? — zapytał styczeń. Za oknem wciąż chłód, a ja słucham dźwięków natury z głośnika i marzę o kwiatach, znów chcę je jak najszybciej! Tylko czy mogę mieć w styczniu piękne, dzikie kwiaty? Bez powolnego przebudzenia, bez nieśmiałych promieni słońca, bez pierwszej burzy i cierpliwości wobec natury? Czasem trudno mi przed samą sobą przyznać, że nie wiem, co dalej. Kiedy przychodzą rozwiązania, od których błyszczą mi oczy, to równie trudno jest mi w nie uwierzyć i odważyć się. A potem trudno jest mi przyznać, że jest mi trudno. Wyobrażałam sobie, że moje styczniowe #bójsięitwórz zacznę od inspiracji, iskry i działania, a zaczynam od lekcji 0. Od akceptacji bezruchu. Od odpuszczenia presji, która niepotrzebnie zużywa energię. Od prawdy. Uf… teraz mogę iść dalej!" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src="" /><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem, doświadczeniem. Zatrzymał mnie jeszcze zanim wyruszyłam i ukrył pod kołdrą racząc mlekiem z miodem i czosnkiem. Nie mam mu tego za złe. Czasem chciałabym wszystko za szybko. Pokonać przeszkody szybciej niż się da, ominąć wszystkie wyzwania, nie zaliczyć żadnych potknięć i od razu być na mecie. Mieć pomysł i zrealizować go już teraz, najlepiej. Przez chwilę poudawać, że nie ma lęków ani wątpliwości i pomachać do nich już z końca ścieżki. Czy tak się da? — zapytał styczeń. Za oknem wciąż chłód, a ja słucham dźwięków natury z głośnika i marzę o kwiatach, znów chcę je jak najszybciej! Tylko czy mogę mieć w styczniu piękne, dzikie kwiaty? Bez powolnego przebudzenia, bez nieśmiałych promieni słońca, bez pierwszej burzy i cierpliwości wobec natury? Czasem trudno mi przed samą sobą przyznać, że nie wiem, co dalej. Kiedy przychodzą rozwiązania, od których błyszczą mi oczy, to równie trudno jest mi w nie uwierzyć i odważyć się. A potem trudno jest mi przyznać, że jest mi trudno. Wyobrażałam sobie, że moje styczniowe #bójsięitwórz zacznę od inspiracji, iskry i działania, a zaczynam od lekcji 0. Od akceptacji bezruchu. Od odpuszczenia presji, która niepotrzebnie zużywa energię. Od prawdy. Uf… teraz mogę iść dalej!" />

Magdalena & Edmund Mam wrażenie, że autentyczno

Magdalena & Edmund

Mam wrażenie, że autentyczności w fotografii (i nie tylko) szukałam od zawsze. Szukałam emocji, gestów, historii. Jakiejś prawdy dla siebie. Nie widziałam sensu fotografowania nagiego ciała, bo nie widziałam w tym emocji, przekazu czy wartości. Dopiero kiedy sama zatroszczyłam się o swoje ciało i emocje, jakie przeżywa, przyszła ciekawość. Po drodze musiała pojawić się jeszcze akceptacja i docenienie, a później pojawili się oni, z całą swoją otwartością i miłością.

Tych kilka zdjęć otworzyło mi drzwi do dostrzegania czegoś więcej i bardziej niż dotychczas. Do tej wersji autentyczności, której nie podejrzewałam, że mi brakuje.

@mermaidsreincarnation
d z i ę k u j ę ✨ jesteście piękni!

<img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Magdalena & Edmund Mam wrażenie, że autentyczności w fotografii (i nie tylko) szukałam od zawsze. Szukałam emocji, gestów, historii. Jakiejś prawdy dla siebie. Nie widziałam sensu fotografowania nagiego ciała, bo nie widziałam w tym emocji, przekazu czy wartości. Dopiero kiedy sama zatroszczyłam się o swoje ciało i emocje, jakie przeżywa, przyszła ciekawość. Po drodze musiała pojawić się jeszcze akceptacja i docenienie, a później pojawili się oni, z całą swoją otwartością i miłością. Tych kilka zdjęć otworzyło mi drzwi do dostrzegania czegoś więcej i bardziej niż dotychczas. Do tej wersji autentyczności, której nie podejrzewałam, że mi brakuje. @mermaidsreincarnation d z i ę k u j ę ✨ jesteście piękni!">

Nie zliczę, ilu tekstów i zdjęć tutaj nie opub

Nie zliczę, ilu tekstów i zdjęć tutaj nie opublikowałam, bo wystawały poza ramy, w które sama siebie zamknęłam.

Czułam, że w ostatnim czasie tak wiele zmieniło się w moim wnętrzu, że i świat zewnętrzny zaczął wyglądać dla mnie inaczej. Coś innego, niż dotychczas, zwracało moją uwagę, wołały mnie inne tematy, inne obrazy, znacznie szersze perspektywy, a zdania i opinie układały się w dużo bardziej konkretne i świadome formy. I chyba sama byłam tym na tyle zaskoczona, że obawiałam się zaskoczyć również innych. I tkwiłam — w starym albo w niczym.

Wiele zmian to wiele lekcji, w których co prawda potrafiłam dostrzec wartość, ale z jakiegoś powodu myślałam, że docieram do nich jako ostatnia i nie ma sensu się nimi dzielić.

Ale jeśli nie tym, co pasjonujące, lekkie, wartościowe i pomocne w zmianach, to czym? ✨

Na szczęście Ola z @brandschool.pl wywróciła moje myślenie do góry nogami i czuję, że rysuję właśnie grubą kreskę w mojej obecności tutaj. Dużo mam do opowiedzenia i pokazania! O początkach, zmianach, o szukaniu balansu i byciu blisko siebie, o prawdzie, trudnych pytaniach i działalności w zgodzie ze sobą. Nagromadziłam słów w nadmiarze, więc żegnam się z za ciasnymi ramami - hulaj dusza! ✨

A jutro przybywam tu ze zdjęciami, na których te zmiany widać. Ja widzę. A może bardziej czuję.

#jesien #przemyslenia #odkrycia #drogaartysty #dom #hulajdusza #kreatywnosc #kreatywnie #odnowa #bójsięirób #jesieniara #rozkminy

<img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Nie zliczę, ilu tekstów i zdjęć tutaj nie opublikowałam, bo wystawały poza ramy, w które sama siebie zamknęłam. Czułam, że w ostatnim czasie tak wiele zmieniło się w moim wnętrzu, że i świat zewnętrzny zaczął wyglądać dla mnie inaczej. Coś innego, niż dotychczas, zwracało moją uwagę, wołały mnie inne tematy, inne obrazy, znacznie szersze perspektywy, a zdania i opinie układały się w dużo bardziej konkretne i świadome formy. I chyba sama byłam tym na tyle zaskoczona, że obawiałam się zaskoczyć również innych. I tkwiłam — w starym albo w niczym. Wiele zmian to wiele lekcji, w których co prawda potrafiłam dostrzec wartość, ale z jakiegoś powodu myślałam, że docieram do nich jako ostatnia i nie ma sensu się nimi dzielić. Ale jeśli nie tym, co pasjonujące, lekkie, wartościowe i pomocne w zmianach, to czym? ✨ Na szczęście Ola z @brandschool.pl wywróciła moje myślenie do góry nogami i czuję, że rysuję właśnie grubą kreskę w mojej obecności tutaj. Dużo mam do opowiedzenia i pokazania! O początkach, zmianach, o szukaniu balansu i byciu blisko siebie, o prawdzie, trudnych pytaniach i działalności w zgodzie ze sobą. Nagromadziłam słów w nadmiarze, więc żegnam się z za ciasnymi ramami - hulaj dusza! ✨ A jutro przybywam tu ze zdjęciami, na których te zmiany widać. Ja widzę. A może bardziej czuję. #jesien #przemyslenia #odkrycia #drogaartysty #dom #hulajdusza #kreatywnosc #kreatywnie #odnowa #bójsięirób #jesieniara #rozkminy">

Load More... Follow on Instagram

roksanawaz

<img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/thumb-placeholder.png" alt="roksanawaz" width="50" height="50">

yin reminder ✨ prezent: M :* dzieło: @mokave_j

yin reminder ✨

prezent: M :*
dzieło: @mokave_jewellery

<img alt="yin reminder ✨ prezent: M :* dzieło: @mokave_jewellery" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="yin reminder ✨ prezent: M :* dzieło: @mokave_jewellery">

Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨ #28 #bir

Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨

#28 #birthday #będęmamą #babyannouncement #małamiłość

<img alt="Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨ #28 #birthday #będęmamą #babyannouncement #małamiłość" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Dwudziesta ósma wiosna. Jedyna taka ✨ #28 #birthday #będęmamą #babyannouncement #małamiłość">

Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata two

Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata tworzenia @hvileconcept, to zupełnie szczerze — niewiele rzeczy poszło po mojej myśli, a mimo to czuję dziś wielką dumę i doceniam te wszystkie ‚zbyt małe’ kroczki ✨

Nazwa hvile brzmiała w mojej głowie już kilka lat temu, a pomysły dosłownie pączkowały. Od bloga o odpoczynku, poprzez przedmioty, które umilą codzienną pracę, aż do wyobrażania sobie koloru ścian w pierwszym, stacjonarnym sklepiku. Trwało to z 4 lata, a wszystko wciąż działo się tylko w głowie i nijak nie potrafiłam z niej tych pięknych wizji wyciągnąć do rzeczywistości.

To perfekcjonizm. Ten, który sprawiał, że dopracowywałam swoje wyobrażenia do tego stopnia, że stawały się dla mnie zbyt duże i trudne do zrealizowania. Piękne wizje, które nie istniały.

Zajrzałam głębiej i zobaczyłam, że za perfekcjonizmem chowa się strach. Przed popełnieniem błędu, porażką, oceną. A jeszcze głębiej bałam się zobaczyć, jaką byłabym osobą, gdyby porażka czy krytyka stały się realne.

Na szczęście odkryłam i poczułam, że moja wartość jest stabilna. Że wydarzenia, opinie czy nawet popełnione błędy — są tylko wydarzeniami, opiniami i błędami, których doświadczam i z których można wyciągnąć wyjątkowe lekcje. Że są tylko punktami na linii czasu, a nie informacją o mnie.

Poczułam ulgę, a potem ruszyłam naprzód. Spontanicznie, w swoim tempie, na próbę i z czapkami, których nie planowałam nawet robić. Ale ruszyłam! I tych kilka małych, niepewnych kroków, przyniosło mi wystarczająco dużo satysfakcji. Wystarczająco dużo — tyle dziś wystarczy. ✨

#bójsięitwórz #betterdonethanperfect #małekroki #drogaartysty

<img alt="Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata tworzenia @hvileconcept, to zupełnie szczerze — niewiele rzeczy poszło po mojej myśli, a mimo to czuję dziś wielką dumę i doceniam te wszystkie ‚zbyt małe’ kroczki ✨ Nazwa hvile brzmiała w mojej głowie już kilka lat temu, a pomysły dosłownie pączkowały. Od bloga o odpoczynku, poprzez przedmioty, które umilą codzienną pracę, aż do wyobrażania sobie koloru ścian w pierwszym, stacjonarnym sklepiku. Trwało to z 4 lata, a wszystko wciąż działo się tylko w głowie i nijak nie potrafiłam z niej tych pięknych wizji wyciągnąć do rzeczywistości. To perfekcjonizm. Ten, który sprawiał, że dopracowywałam swoje wyobrażenia do tego stopnia, że stawały się dla mnie zbyt duże i trudne do zrealizowania. Piękne wizje, które nie istniały. Zajrzałam głębiej i zobaczyłam, że za perfekcjonizmem chowa się strach. Przed popełnieniem błędu, porażką, oceną. A jeszcze głębiej bałam się zobaczyć, jaką byłabym osobą, gdyby porażka czy krytyka stały się realne. Na szczęście odkryłam i poczułam, że moja wartość jest stabilna. Że wydarzenia, opinie czy nawet popełnione błędy — są tylko wydarzeniami, opiniami i błędami, których doświadczam i z których można wyciągnąć wyjątkowe lekcje. Że są tylko punktami na linii czasu, a nie informacją o mnie. Poczułam ulgę, a potem ruszyłam naprzód. Spontanicznie, w swoim tempie, na próbę i z czapkami, których nie planowałam nawet robić. Ale ruszyłam! I tych kilka małych, niepewnych kroków, przyniosło mi wystarczająco dużo satysfakcji. Wystarczająco dużo — tyle dziś wystarczy. ✨ #bójsięitwórz #betterdonethanperfect #małekroki #drogaartysty" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Jeśli miałabym podsumować ostatnie dwa lata tworzenia @hvileconcept, to zupełnie szczerze — niewiele rzeczy poszło po mojej myśli, a mimo to czuję dziś wielką dumę i doceniam te wszystkie ‚zbyt małe’ kroczki ✨ Nazwa hvile brzmiała w mojej głowie już kilka lat temu, a pomysły dosłownie pączkowały. Od bloga o odpoczynku, poprzez przedmioty, które umilą codzienną pracę, aż do wyobrażania sobie koloru ścian w pierwszym, stacjonarnym sklepiku. Trwało to z 4 lata, a wszystko wciąż działo się tylko w głowie i nijak nie potrafiłam z niej tych pięknych wizji wyciągnąć do rzeczywistości. To perfekcjonizm. Ten, który sprawiał, że dopracowywałam swoje wyobrażenia do tego stopnia, że stawały się dla mnie zbyt duże i trudne do zrealizowania. Piękne wizje, które nie istniały. Zajrzałam głębiej i zobaczyłam, że za perfekcjonizmem chowa się strach. Przed popełnieniem błędu, porażką, oceną. A jeszcze głębiej bałam się zobaczyć, jaką byłabym osobą, gdyby porażka czy krytyka stały się realne. Na szczęście odkryłam i poczułam, że moja wartość jest stabilna. Że wydarzenia, opinie czy nawet popełnione błędy — są tylko wydarzeniami, opiniami i błędami, których doświadczam i z których można wyciągnąć wyjątkowe lekcje. Że są tylko punktami na linii czasu, a nie informacją o mnie. Poczułam ulgę, a potem ruszyłam naprzód. Spontanicznie, w swoim tempie, na próbę i z czapkami, których nie planowałam nawet robić. Ale ruszyłam! I tych kilka małych, niepewnych kroków, przyniosło mi wystarczająco dużo satysfakcji. Wystarczająco dużo — tyle dziś wystarczy. ✨ #bójsięitwórz #betterdonethanperfect #małekroki #drogaartysty">

Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem

Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem, doświadczeniem. Zatrzymał mnie jeszcze zanim wyruszyłam i ukrył pod kołdrą racząc mlekiem z miodem i czosnkiem. Nie mam mu tego za złe. Czasem chciałabym wszystko za szybko. Pokonać przeszkody szybciej niż się da, ominąć wszystkie wyzwania, nie zaliczyć żadnych potknięć i od razu być na mecie. Mieć pomysł i zrealizować go już teraz, najlepiej. Przez chwilę poudawać, że nie ma lęków ani wątpliwości i pomachać do nich już z końca ścieżki. Czy tak się da? — zapytał styczeń. Za oknem wciąż chłód, a ja słucham dźwięków natury z głośnika i marzę o kwiatach, znów chcę je jak najszybciej! Tylko czy mogę mieć w styczniu piękne, dzikie kwiaty? Bez powolnego przebudzenia, bez nieśmiałych promieni słońca, bez pierwszej burzy i cierpliwości wobec natury?

Czasem trudno mi przed samą sobą przyznać, że nie wiem, co dalej. Kiedy przychodzą rozwiązania, od których błyszczą mi oczy, to równie trudno jest mi w nie uwierzyć i odważyć się. A potem trudno jest mi przyznać, że jest mi trudno.

Wyobrażałam sobie, że moje styczniowe #bójsięitwórz zacznę od inspiracji, iskry i działania, a zaczynam od lekcji 0. Od akceptacji bezruchu. Od odpuszczenia presji, która niepotrzebnie zużywa energię. Od prawdy.

Uf… teraz mogę iść dalej!

<img alt="Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem, doświadczeniem. Zatrzymał mnie jeszcze zanim wyruszyłam i ukrył pod kołdrą racząc mlekiem z miodem i czosnkiem. Nie mam mu tego za złe. Czasem chciałabym wszystko za szybko. Pokonać przeszkody szybciej niż się da, ominąć wszystkie wyzwania, nie zaliczyć żadnych potknięć i od razu być na mecie. Mieć pomysł i zrealizować go już teraz, najlepiej. Przez chwilę poudawać, że nie ma lęków ani wątpliwości i pomachać do nich już z końca ścieżki. Czy tak się da? — zapytał styczeń. Za oknem wciąż chłód, a ja słucham dźwięków natury z głośnika i marzę o kwiatach, znów chcę je jak najszybciej! Tylko czy mogę mieć w styczniu piękne, dzikie kwiaty? Bez powolnego przebudzenia, bez nieśmiałych promieni słońca, bez pierwszej burzy i cierpliwości wobec natury? Czasem trudno mi przed samą sobą przyznać, że nie wiem, co dalej. Kiedy przychodzą rozwiązania, od których błyszczą mi oczy, to równie trudno jest mi w nie uwierzyć i odważyć się. A potem trudno jest mi przyznać, że jest mi trudno. Wyobrażałam sobie, że moje styczniowe #bójsięitwórz zacznę od inspiracji, iskry i działania, a zaczynam od lekcji 0. Od akceptacji bezruchu. Od odpuszczenia presji, która niepotrzebnie zużywa energię. Od prawdy. Uf… teraz mogę iść dalej!" data-src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://www.roksanarobizdjecia.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Styczeń miał być nowym — początkiem, krokiem, doświadczeniem. Zatrzymał mnie jeszcze zanim wyruszyłam i ukrył pod kołdrą racząc mlekiem z miodem i czosnkiem. Nie mam mu tego za złe. Czasem chciałabym wszystko za szybko. Pokonać przeszkody szybciej niż się da, ominąć wszystkie wyzwania, nie zaliczyć żadnych potknięć i od razu być na mecie. Mieć pomysł i zrealizować go już teraz, najlepiej. Przez chwilę poudawać, że nie ma lęków ani wątpliwości i pomachać do nich już z końca ścieżki. Czy tak się da? — zapytał styczeń. Za oknem wciąż chłód, a ja słucham dźwięków natury z głośnika i marzę o kwiatach, znów chcę je jak najszybciej! Tylko czy mogę mieć w styczniu piękne, dzikie kwiaty? Bez powolnego przebudzenia, bez nieśmiałych promieni słońca, bez pierwszej burzy i cierpliwości wobec natury? Czasem trudno mi przed samą sobą przyznać, że nie wiem, co dalej. Kiedy przychodzą rozwiązania, od których błyszczą mi oczy, to równie trudno jest mi w nie uwierzyć i odważyć się. A potem trudno jest mi przyznać, że jest mi trudno. Wyobrażałam sobie, że moje styczniowe #bójsięitwórz zacznę od inspiracji, iskry i działania, a zaczynam od lekcji 0. Od akceptacji bezruchu. Od odpuszczenia presji, która niepotrzebnie zużywa energię. Od prawdy. Uf… teraz mogę iść dalej!">

Load More Follow on Instagram

pinterest | instagram